Jednym z najbardziej charakterystycznych przedstawicieli gatunku shoegaze jest brytyjski Slowdive. Zespół powstał w 1989 roku z inicjatywy dwojga nastolatków – śpiewających i grających na gitarach Neila Halsteada i Rachel Goswell. Debiutancką płytę – Just For A Day (1991) – poprzedzała EP-ka, którą tygodnik muzyczny Melody Maker wyróżnił jako singiel tygodnia. Po wydaniu 3 płyt i konflikcie z wytwórnią w 1995 roku, muzycy zajęli się innymi projektami (oprócz działalności solowej, m.in. Mojave 3, Monster Movie, Minor Victories) i do koncepcji Slowdive wrócili dopiero po blisko 20 latach, czego efektem było nagranie krążka Slowdive (2017). Trasa, w ramach której grupa zawitała do Warszawy jest związana z wydaniem we wrześniu ubiegłego roku albumu everything is alive.
Jak dobitnie pokazuje dyskografia, grupa nie ma tendencji do “produkowania” przytłaczającej ściany dźwięku tworzonej przez przesterowane gitary rytmiczne podparte mechanicznym basem. Brytyjczycy nie stronią od hałasu, nie przesłaniając jednak ani wokalu, ani melodii. Tak właśnie Slowdive zabrzmieli w warszawskiej Progresji: atmosferycznie, momentami niemal onirycznie, ale w żadnym razie usypiająco. Większość utworów pochodziła z krążków everything is alive (co oczywiste) oraz Souvlaki (co nie dziwi ani trochę, bo to – moim zdaniem – jedna z najlepszych płyt nurtu shoegaze lat 90.). To był zdecydowanie za krótki koncert (niespełna 1.5 godziny), ale dzięki temu chce się jeszcze ich oglądać i słuchać…
Setlista: shanty / Star Roving / Catch the Breeze / skin in the game / Crazy for You / Souvlaki Space Station / chained to a cloud / 40 Days / Sleep (Eternal cover) / kisses / Alison / When the Sun Hits. Bisy: Sugar for the Pill / Slomo / Golden Hair (Syd Barrett cover)
Marek J. Śmietański
PS. Fotorelacja przygotowana dzięki uprzejmości polskiego oddziału agencji Live Nation.
